Van norse en strenge leraar naar een sympathieke en zorgzame collega.
Mijn autoritaire voorbeelden uit de jaren 70 maakten het lesgeven en in communicatie treden met ouders niet altijd even gemakkelijk.
De leraar van tegenwoordig hoort in verbinding te treden met leerlingen en ouders.
‘VERBINDING’, dat woord ken ik nog niet zo lang. En ik begreep het eigenlijk ook helemaal niet. Toen de directeur voorstelde om een bijscholing te volgen, voelde ik me verplicht en ging op het voorstel in, met toch wel veel gegrommel in mezelf.
En ik moet toegeven dat ik al interesse heb voor de volgende bijscholing.
Ouders die me opwachten aan de schoolpoort en hun vragen op me afvuurden, ik had het hier heel erg moeilijk mee. Of de mail in de avond omdat ik iets onvoldoende uitlegde.
Dat begreep ik althans uit een mail van ouders waarin ze aangaven dat hun kind het niet begreep.
“In mijne tijd steunden ouders de leerkracht meer dan dat dit nu gebeurt.”
De navorming over verbinding leerde me vooral ook verbinden met mijn eigen collega’s.
Ik leerde om zonder oordeel te kijken naar anderen. Ik besefte dat ieder lid van ons team eigen kwaliteiten heeft en dat ook ik mijn zwaktes heb en die mag tonen. Het is niet omdat ik de leerkracht ben dat ik alles moet weten en kunnen.
“Nu ik dit denk, geloof ik mijn eigen ook.”
Ik heb mogen stilstaan bij wie ik ben als leerkracht en wie ik nog graag wil worden in de volgende jaren tot aan mijn pensioen, ook in mijn eigen leraarslokaal.
Bij het minste dat een collega zei, voelde ik me persoonlijk aangevallen. Ik had schrik dat ik niet voldeed aan alles wat er tegenwoordig bij komt kijken in het onderwijs.
‘Verdraagzaam en begripvol zijn’ is misschien wel hetgeen waarmee ik geconfronteerd werd.”
Ik merk dat enkele collega’s al meer geneigd zijn om me iets te vragen en dat is een aangenaam gevoel.
Het is confronterend om te beseffen dat ik toch wel heel wat negatieve uitingen gedaan heb die mij persoonlijk weinig goeds gebracht hebben.
Het was precies al voerde ik een strijd en eigenlijk bedoelde ik dat allemaal goed. Ik besef nu dat het voor anderen helemaal zo niet overgekomen is.
Ik wil zonder oordeel blijven kijken en ik heb geleerd dat ik dan ook zonder oordeel moet leren denken en spreken.
Sofie, ik wil jou en de aanwezige collega’s uit verschillende scholen bedanken voor een avond die toch wel wat veranderde, in de positieve zin.
Ik neem mee dat een mening geven, ook met een positieve boodschap kan en dat hetgeen ik denk ook waar is voor mij.
Ik probeer me te uiten, met respect voor mijn eigen en de andere persoon.
“Ik ben wat ik denk” en daarover zal ik nog eens nadenken wanneer ik met anderen zal communiceren en al dan niet verbinden.
Groet, Rosette